Mijn zelfvertrouwen had een fikse deuk opgelopen. Na de diagnose autisme, voelde ik eerst opluchting. Ik heb toch wel aan mijzelf getwijfeld als ik mijn opvoedresultaten vergeleek met die van andere gezinnen. Regelmatig voelde het als dat ik te kort schoot, en toen langverwachte diagnose werd uitgesproken haalde ik toch even opgelucht adem. Het lag toch niet aan mij als moeder.
Die opluchting was van korte duur. Autisme werd een stoornis genoemd, ondoorgrondbaar, complex en in een adem genoemd met niet al te florissante toekomst verwachtingen. De opluchting verdampte bij het zien van de lijst afspraken met therapeuten en instanties en boeken om te lezen.
Het voelde als dat ik eigenlijk niet meer wist hoe ik voor mijn kind moest en kon zorgen. Alsof we zomaar ineens een andere afslag hadden genomen van het pad dat bekend was en voor houvast zorgde.
De pijn in mijn hart omdat je toekomst wensen voor je kind moet loslaten, had ik eigenlijk geen tijd voor. De zeilen moesten bij, er moest zoveel geregeld worden, overal achteraan bellen en ik wilde gaan snappen hoe ik nu anders moest gaan opvoeden.
Ik legde de kennis en vertrouwen in de handen van anderen en eigenlijk daarmee ook het hartje van mijn kind. Zij hadden ervoor geleerd tenslotte, ik niet. Daarmee ga je onbewust in de afwacht stand tot de start van een therapie of gesprek. Het voelde als drijfzand en zeker niet vol zelfvertrouwen. Iedereen heeft adviezen, en als je niet oppast verander je in een onzekere moeder zonder richting.
Uit de praktijk kwam ik er langzaam, met vallen en opstaan, achter dat deze kennis slechts een dun laagje bleek te zijn. Er werden besluiten genomen waarvan ik dacht: Huh? Dat doe je toch niet als je weet wat autisme is? Om vervolgens de dagen erna weer mijn handen vol te hebben met mijn kind weer in een rustiger balans te krijgen.
Niemand kent je eigen kind beter dan jij.
Jouw onvoorwaardelijke liefde, die onzichtbare navelstreng die jij hebt met jouw kind, maakt wel degelijk een wereld van verschil. Voor jouw kind ben jij de liefdevolle rots in de branding, een voorbeeld en anker. Alleen lijkt het net alsof jullie elkaar maar niet verstaan. Uit volle borst schreeuwt jouw kind, letterlijk, om hulp.
Waarom lukt het dan, tot nu toe, niet?
Autisme is niet moeilijk te begrijpen, maar het vraagt een hersenkronkel om een andere invalshoek. Jij vult behoeften, denkwijzen en gedrag van je kind in met jouw ervaringen, jouw manier van denken en jouw achtergrond. Maar kinderen met autisme zien de wereld door andere ogen, met een andere ontwikkeling, gedachten, pijn en onzekerheden.
Simpelweg omdat wij kijken met de ogen van een niet-autisme brein, slaan we de plank regelmatig volledig mis.
Ben jij dan te kort geschoten?
Nee, jij hebt een dappere taak om een nieuwe manier van opvoeden te ontdekken en te vormen. Onze kinderen zijn niet te vergelijken of te meten met kinderen zonder autisme. Dat is waarom de opvoedtechnieken die wij kennen niet werken bij een kind dat autisme heeft.
Het is heel erg goed mogelijk om in 1 gezin te leven met deze verschillende breinen naast elkaar. Mijn gezin is daar een voorbeeld van.
Eigenlijk is er niemand anders voor nodig dan jij als moeder en jullie als ouders, een dosis nieuwsgierigheid, een open mind en een berg liefde en geduld. Kennis en ervaring over autisme maken je reis wel veel makkelijker en korter.
Ben jij bereid anders te gaan kijken en daarvan de vruchten te gaan plukken?
Wil jij ook dat jouw kind weer gelukkig wordt? En het dus ook makkelijker wordt voor jou?
Ik help je hier graag bij! Want samen kunnen we een wereld van verschil maken in het leven van jouw kind!
Wil je weten wat ik voor jou kan betekenen en meteen al 3 tips krijgen? Vraag dan een gratis Jumpstart sessie met mij aan