Vorige week zat ik bij de kapper met een andere moeder aan tafel te wachten op onze beurt. Ik hoorde haar praten over haar zoon tegen een andere mevrouw, en herkende al snel de situaties die zij vertelde. Bij de herkenning kon ik mijn glimlach niet inhouden en we wisselden een blik. Zo een die meteen bevestigd dat je elkaar begrijpt, en er geen verdere uitleg nodig is. ‘Ik ben ook zo’n moeder’ blik. Het schept altijd meteen een soort band.
Al kletsend verplaatste wij ons naar onze stoelen voor de spiegel en wisselden we informatie uit. Toen ik vertelde wat ik voor werk doe, stelde zij mij de vraag die mij zo vaak wordt gesteld: ‘Waarom doe je dit werk’?
Als je kinderen goed gaan tel je je zegeningen, ontspan je, haal je adem en haal je alle achterstallige tijd van genieten in.
Dubbel en dwars, neem maar van mij aan. Dan snap ik dat mensen zich afvragen waarom ik mij dan toch weer in het autisme gedruis stort.
De jaren dat onze kinderen (en dus ook wij) aan het worstelen waren, mag je gerust bestempelen als tropen jaren. Ze tellen dubbel, misschien wel vierdubbel. Ze hakken erin als je het gevoel hebt dat je dweilt met de kraan open en continue ‘aan’ moet staan.
Toen mijn kinderen, door mijn eigen aanpak, beter in hun vel kwamen, en er weer rust kwam in huis, was ik voluit gelukkig. Ik had een handleiding, en ik zag onze kinderen genieten en hun stappen zetten. Iedere dag met meer zelfvertrouwen, veerkracht, passie en vertrouwen in hun eigen kunnen en toekomst.
Eindelijk had ik het gezin waar ik zo naar verlangde, en als mijn kinderen gelukkig zijn, dan ben ik dat ook. Ik had het helemaal naar mijn zin en genoot van de ruimte die ik kreeg voor mijzelf.
Tot die ene dag. Die veranderde alles.
De dag dat mijn zoon zijn certificering tot Cyber Security Analist in ontvangst neemt. Hij is 17 op dat moment en deed de opleiding in een groep met 12 andere (jonge)mannen variërend van 25 tot 35 jaar oud. Ik zag een groep mensen met talenten, humor, passie, loyaliteit, en hoop. Hoop op een zelfstandige toekomst, hoop om mee te mogen doen, bij te kunnen dragen met dat waar zij ongelofelijk goed in zijn. Eindelijk werden ze begrepen. Het raakte mij diep in mijn hart.
Daar is het zaadje geplant. Precies op dat moment.
Op dat moment wist ik dat ik al mijn kennis en ervaring, al mijn verdieping en mijn aanpak, niet slechts voor mijzelf kon houden. Maar het moest delen om niet alleen maar andere moeders te empoweren, maar vooral zodat ze de kinderen het leven kunnen geven dat ze verdienen. Zij hebben nog een leven voor zich en ik gun ze iedere kans van de wereld. Omdat het, met de juiste aanpak, kan.
Dus waarom ik dit doe?
Omdat ik jou als moeder begrijp en voel. En omdat jouw kind in mijn hart zit. Net als bij jou. Ik het jouw kind en jou, zo graag een stuk makkelijker wil maken. Je hebt gevochten als een leeuw, maar nu is het tijd het anders te gaan aanpakken.
Dat is waarom ik dit doe, met passie, hart en ziel.