Dit bericht is even gericht aan jou. Uit ervaring weet ik dat eigenlijk alles om je kind draait. De aandacht, de zorgen, de energie en inzet om dingen te regelen, de hulp, de gesprekken tot aan de hulpverlening aan toe.
Jij zet jouw kind centraal, dat doe je als moeder.
Helemaal als je ziet dat, diegene die in jouw hart woont, langzaamaan steeds meer vastloopt. Alsof er steeds meer zand tussen de kleine raderen komen.
Een moederhart kan wel 1000 keer breken.
Dus ben jij een dappere, moedige, sterke en liefdevolle moeder. Die soms tot wanhoop gedreven probeert te begrijpen waarom je kind zo doet. Misschien moe tot op het geestelijke bot, van telkens maar weer strijden en brandjes blussen. Je staat altijd ‘aan’ en tussen jouw kind en iedereen in. Koorddansend om het voor iedereen goed te willen doen en met iedereen rekening te houden.
Ondertussen ben je sterk want je kan niet anders. Leer je je mond houden tegen mensen in je omgeving over de uitdagingen en problemen waar je tegenaan loopt. En vooral hoe het voor je voelt. Het lokt slechts tips, adviezen en oordelen uit waar je niets mee kan.
Zouden zij een idee hebben hoe het voelt toe te moeten kijken hoe je kind zo worstelt? Hoe het fysiek ziek kan zijn van alle stress?
Zouden zij een idee hebben hoelang jij nachts wakker kan liggen met een ijzeren greep om je hart als je aan de toekomst denkt?
Zouden zij een idee hebben hoe stinkend hard jij je best doet om maar te begrijpen en te weten wat je nu moet doen om deze neergaande spiraal te stoppen en te keren? Wat je allemaal probeert, waar je aanklopt en nog net niet smeekt om hulp, maar een gesloten deur of een wachtlijst treft?
Zouden zij weten hoe het voelt om de moed weer in je schoenen te voelen zakken, omdat er werd aangegeven dat ze echt verstand hebben van autisme en ze vervolgens adviezen geven en dingen doen die daar volledig haaks op staan?
Zouden zij weten hoe het voelt als school tegen je zegt: wij willen jouw kind niet meer op school of op deze school accepteren?
Zouden ze weten hoe confronterend het is, om telkens weer bij het zoveelste (onvruchtbare) intakegesprek je hele verhaal in volle omvang op tafel te moeten leggen en om slechts te horen dat dat wel heel erg zwaar en moeilijk is?
Ik denk het niet.
Onze maatschappij en omgeving is nog heel erg gericht op het aanpassen van het gedrag wat je kind laat zien, zonder te willen of kunnen begrijpen waar dit gedrag uit ontstaat. Het uitgangspunt is onwil, niet willen luisteren. En, wie niet luisteren wil moet maar voelen is het aloude gezegde.
Heb je het al geprobeerd? Het meer straffen, strenger zijn en dergelijke? Wat was het resultaat? Ik weet het al…
Een kind met Autisme vraagt een andere aanpak. Maar als je die kent en vooral weet waarom, dan ligt de wereld met alle dromen weer voor jouw kind open.
Maar waar kan jij, als dappere moeder jouw vragen en zorgen kwijt? Waar mag jij, even toegeven aan de tranen omdat het gewoon moeilijk en zwaar voelt, zonder dat iemand advies heeft? Of erger, een oordeel?
Waar ziet iemand dat jij een geweldige moeder bent, met bijna bovennatuurlijke krachten en onvoorwaardelijke liefde voor jou kind, die gewoon een enorme uitdaging heeft in een wereld die jouw kind niet helemaal begrijpt?
Jouw kind is geen rot kind, geen slecht of stom kind. Het is een hardwerkende kanjer, die het even niet meer weet en begrijpt.
Net als jij.
Ik ben er voor jou en daarmee ook voor jouw kind.
En ik loop met veel liefde en toewijding een stukje met jullie mee. Om even te leunen, te sparren en de puzzelstukjes op zn plaats te laten vallen.
Zonder dat je bang hoeft te zijn en je vraag anoniem moet stellen.
Zonder schaamte, want ik ben ook een mama van een bijzondere kinderen.
Ben je klaar om het nu anders te gaan doen? Stuur mij dan een email dan praten we samen even verder.